Zamek zbudowany jest na planie prostokąta, na każdym z rogów znajduje się wieżyczka, z czego dwie frontowe mają barokowe kopuły z iglicami. Wejście do pałacu zdobi potężny portal z herbem Śreniawa nad drzwiami (posługiwała się nim rodzina Lubomirskich). Ten dwupiętrowy pałac posiada zdobienia wkoło okien, a także pilastry pomiędzy nimi. Elewacja na wysokości parteru jest boniowana. Każde ze skrzydeł posiada dwuspadowy dach, pomiędzy nimi znajduje się obszerny dziedziniec.

Wokół zamku zachowało się też wiele pomieszczeń o ciekawym pierwotnym zastosowaniu, które urozmaicają to miejsce, np. pawilon biblioteczny, oranżeria, stajnia, powozownia, ujeżdżalnia, a nawet storczykarnia.

Sale zamkowe uważane są za jedne z najpiękniejszych w Polsce, a co najważniejsze mają one bardzo długą historię, gdyż część z nich pochodzi z lat 40. XVII w. Do tych najstarszych należą: Wielka Sień, Sala pod Stropem oraz Sala pod Zodiakiem. Wiele sal pochodzi z XVIII w. Najbardziej reprezentacyjne powstały na przełomie XVIII i XIX w., są to Sala Balowa i Wielka Jadalnia. W tym czasie przearanżowano także wiele wnętrz, które pozostały takie do czasów obecnych, m.in.: Bibliotekę, Salon Narożny, Jadalnię nad Bramą.

W salach można podziwiać nie tylko piękne zdobnictwo, ale także wiele dzieł sztuki, gromadzonych, przez właścicieli zamku, są to: bogate i różnorodne kolekcje malarstwa i grafiki, mebli, instrumentów muzycznych, sreber, porcelany, szkła, laki, tkanin i wspaniały księgozbiór.

1629 r. (XVII w.)

W miejscu dzisiejszego zamku stała w XVI w. wieża strażnicza, która w początkach wieku XVII została przekształcona w dwór obronny. Dwór został najechany przez starostę leżajskiego i spalony, majątek był po tym wydarzeniu przekazywany, by trafić w ręce wojewody Stanisława Lubomirskiego, który w 1629 r. postawił zamek w postaci, którą znamy. Rezydencja ta była klasycznym przykładem pallazzo in fortezza, miała ona także założenia forteczne zbudowane dookoła zamku. Okazały się one bardzo przydatne podczas potopu szwedzkiego, kiedy Szwedzi nie podjęli się nawet ataku na zamek rozeznawszy się w systemie obronnym. Łańcut nie poddał się też wojskom Siedmiogrodu w 1657 r. co spowodowało, że był jedną z nielicznych twierdz dających opór najeźdźcom. Zamek został odbudowany po walkach oraz wielkim pożarze z 1688 r. wynikiem tego były m.in. dwa hełmy na basztach.

Ważny etap w upiększaniu zamku zaczęła Elżbieta z Czartoryskich, ona zgodnie z modą zaplanowała pod koniec XVIII w. przebudowę, np. Vincenzo Brenna – włoski artysta wykonał bogatą sztukaterię. Z czasem zamek stracił funkcje obronne i kosztem fortyfikacji rozbudowano ogrody. Zamek otrzymał tak reprezentacyjny wygląd, że zaczęli tu ŚCIĄGAĆ goście z całej Europy m.in.: król Francji Ludwik XVIII.

W 1816 r. zamek odziedziczył Alfred Potocki, który zrobił go centrum ordynacji, sam jednak nie przebywał w Łańcucie co groziło wypracowanej świetności posiadłości, zwłaszcza że reprezentacyjne jej elementy zamieniono na inwestycje. Ostatnia przebudowa miała miejsce na przełomie XIX i XX w. gdy Roman Potocki zadbał o Łańcut, zbudował m.in. palmiarnię, stajnię, powozownię, dodano instalację wodociągową, TELEFON i elektryczność.

Wojnę Łańcut przetrwał, także Armia Czerwona nie dokonała tutaj wielu kradzieży, gdyż w 1944 r. ostatni ordynat wywiózł do Wiednia kilkaset skrzyń z cennymi działami sztuki. Już w 1945 r. powstało w Łańcucie muzeum, a od 1961 r. odbywają się koncerty „MUZYKA na zamku w Łańcucie”.