Pałac Izraela Poznańskiego – pałac fabrykancki z XIX w. znajdujący się w Łodzi.

Został pierwotnie zaprojektowany jako obiekt reprezentacyjno-handlowy i mieszkalny: od momentu zakupienia przez Izraela Poznańskiego w 1877 roku narożnej kamienicy o skromnej elewacji i budynku magazynowego (posesja u zbiegu ulic Ogrodowej i Stodolnianej – dziś Zachodnia), do wielokrotnych przekształceń w stylu francuskiego neorenesansu i neobarokowym doszło w latach 1888-1903, według projektu Hilarego Majewskiego.

Nad budową i przebudową rezydencji pracowali wybitni architekci. Autorem pierwszego projektu (1888 r.). nie w pełni zrealizowanego był Hilary Majewski – absolwent Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, który pełnił funkcję architekta miejskiego w latach 1872-1892, a więc w okresie największego rozwoju miasta. Kolejno modernizowali pałac Juliusz Jung i Dawid Rosenthal. Ta wersja pałacu, w której dominował renesans francuski została zrealizowana tuż przed śmiercią Poznańskiego (zmarł w 1900 r.). Przebudowując pałac wyeksponowano funkcje reprezentacyjno-mieszkalne i magazynowe.

Decyzja o kolejnej modernizacji pałacu została podjęta w 1901 r. Projektował i realizował ją Adolf Zelingson, a nadzór przyjął Franciszek Chełmiński. Prace ukończono w 1903 r. Rezydencja uzyskała kształt architektoniczny podobny do dzisiejszego. Wnętrzom nadano bogaty i pełen przepychu charakter. Korpus główny budynku otrzymał monumentalny neobarokowy wystrój z bogatą dekoracją i alegorycznymi rzeźbami gloryfikującymi przemysł i podkreślającymi rolę fabrykanta w przemysłowym mieście. Nad budynkiem dominują kopuły, które kryją reprezentacyjną jadalnię i salę balową . Ten układ pomieszczeń znajduje także swe odzwierciedlenie w kompozycji fasady. W wystroju zewnętrznym, podobnie jak w kształcie architektonicznym wnętrz wykorzystane zostały symbole i motywy wzorowane na sztuce starożytnej i tradycjach kultury żydowskiej. Wystrój pałacu jest eklektyczny i nawiązuje do stylów historycznych przy jednoczesnym zastosowaniu dekoracji secesyjnej.

W korpusie głównym, który pełnił funkcje reprezentacyjne i oficjalne , poza dużą jadalnią i salą balową na piętrze znajdowały się saloniki, a na piętrze w pawilonie połączonym bezpośrednio z pałacem-pomieszczenia biurowe i giełdowe. W skrzydle bocznym na dole usytuowane były magazyny wyrobów gotowych, a na piętrze-apartament mieszkalny, pokoje gościnne oraz-przykryty szklanymi kopułami ogród zimowy.

W okresie międzywojennym w budynku umieszczono biura Urzędu Wojewódzkiego. Nastąpiły kolejne przebudowy, które zapoczątkowały okres degradacji i zubożenia pierwotnego wyglądu pałacu. W 1934 r. zlikwidowano ogród zimowy, a w okresie okupacji hitlerowskiej /1942 r./ przerobiono sień i generalnie przebudowano sale w skrzydle południowym (m.in. salę balową). Dalszych zmian dokonał powojenny użytkownik, którym ponownie został Urząd Wojewódzki, choć były to czasy odmiennej konstelacji politycznej. W latach 50-tych dobudowane zostało skrzydło północne, które zamknęło i w znacznym stopniu zmniejszyło ogród pałacowy.

Od 1975 r. nowo powstałe Muzeum Historii Miasta Łodzi rozpoczęło długotrwałą przebudowę renowację, rewaloryzację i konserwację w trosce o przywrócenie pałacowi dawnej świetności. W wyniku prowadzenia prac konserwatorskich, w miarę przejmowania przez Muzeum kolejnych zabytkowych sal pałacu, pomieszczenia odzyskały w dużej mierze dawny wygląd. Dokładano starań, by utrzymać, a właściwie przywrócić atmosferę wnętrza, wyposażając ją zabytkowymi meblami, dekorując zrekonstruowanymi tkaninami XIX wiecznymi, zdobiąc ściany malarstwem wybitnych przedstawicieli łódzkich środowisk plastycznych różnych kultur, rzeźbami zdobiącymi salony łódzkiej burżuazji, a także pięknymi zastawami stołowymi, srebrami i unikalnym szkłem artystycznym. Wszystko po to, aby przywrócić atmosferę panującą w siedzibach rodowych łódzkich fabrykantów.

Rezydencje fabrykanckie to nie tylko salony, ale także pomieszczenia związane z pracą służby. Kuchnia, magiel, pralnia – te wnętrza, zachowując znamienny koloryt urządzono z pietyzmem. Prace konserwatorskie trwają w muzeum permanentnie. Aktualnie staranne działania konserwatorów, będące efektem prac badawczych sztabu naukowców przywracają dawną świetność elewacji budynku.

Pałac zwany jest także „łódzkim Luwrem”.

Późniejsze przebudowy związane były ze zmianą jego użytkowników – w okresie międzywojennym był siedzibą Urzędu Wojewódzkiego. Dopiero w 1975 roku główną część budynku przejęło, utworzone wówczas, Muzeum Historii Miasta Łodzi.

Wystawy stałe:
– „Z dziejów Łodzi” (historia, kultura, codzienność)
– „Triada łódzka – trzy wielkie społeczności: Polacy, Niemcy, Żydzi”
– Artyści Żydowscy z kolekcji Davida Malka
– Samuel Tepler – Malarstwo z kolekcji Fundacji Signum
– Panteon Wielkich Łodzian – Gabinety: Jan Karski, Władysław Stanisław Reymont, Julian Tuwim, Jerzy Kosiński, Karl Dedecius
– Galeria Muzyki im. Artura Rubinsteina: Aleksander Tansman, Artur Rubinstein

Godziny otwarcia:
poniedziałek: 10.00 – 14.00
wtorek: 10.00 – 16.00
środa: 14.00 – 18.00
czwartek: 10.00 – 16.00
piątek: nieczynne
sobota, niedziela: 11.00 – 16.00
W niedzielę wstęp jest wolny!

Bilety:
normalny – 8 zł
ulgowy – 5 zł
przewodnik – 40 zł (dla grup szkolnych – 25 zł)

Muzeum Historii Miasta Łodzi – Pałac Poznańskich

Łódź, ul. Ogrodowa 15;

Tel.: 042 654 03 23, 042 254 90 00;

Fax: 042 654 03 23

http://www.poznanskipalace.muzeum-lodz.pl/

Źródło opisu: http://www.poznanskipalace.muzeum-lodz.pl/
Źródło zdjęć: http://www.poznanskipalace.muzeum-lodz.pl/
Dodane: 2008-01-30 17:47:56 przez Yeero

Lokalizacja